کتاب کوری اثر ژوزه ساراماگوا انتشارات نویدصبح

از بین رفتن بینایی ناگهانی اعضا یک جامعه، به یکباره کل جامعه را دچار بحران و در صورت تداوم به کام مرگ تدریجی می کشاند. پلیس، شهرداری، سازما ن های آب و برق، سیستم توزیع مواد غذایی و از همه مهم تر قانون هم زیستی انسان ها در کنار یکدیگر و تقسیم کار اجتماعی ، همگی از کار می افتند. انسان متمدن و شهرنشین تمام قوانینی را که در طی سالیان سال به رشته تدوین در آمده و وضع گردیده به حکم اضطرار برای حفظ بقا خود به فراموشی می سپارد و به موجودی شبیه انسان هزاران سال پیش تبدیل می شود که برای تامین نیازهای غریزی اش دست به هر کاری ولو کشتن و استثمار همنوع خود می زند. تکاپو و جنگ تمام عیار انسان های گرسنه و خسته و بیمار در رمان کوری برای به دست آوردن اساسی ترین نیازهای حیاتی، چنان صحنه های رقت باری را خلق می کند که چشمهای ناظر این کارزار در آرزوی کور شدن اشک حسرت بار می ریزند. انسان در موقعیت های مختلف واکنش های متفاوت از خود بروز می دهد. در زمان فراوانی و برخورداری دست بذل و بخشش دارد و در هنگام قحطی و بیماری همه گیر چنگال آغشته به خون هم نوع دارد که این امر در رمان کوری نمود پیدا می کند. کوری داستانی نمادین است که در آن افراد جامعه نه به عنوان افرادی نابینا بلکه به مثابه آدم هایی غیرعقلانی رفتار می کنند . روایت کوری با فرا رفتن از مرزهای جغرافیایی، ساختارهای آسیب پذیر و مشترک جامعه انسانی را به نمایش می گذارد. ژوزه ساراماگو نویسنده پرتغالی به خاطر نوشتن رمان کوری در سال 1998 برنده نوبل ادبی شد. ایده اصلی رمان کوری از رمان مشهور طاعون نوشته آلبر کامو و با تاثیر از آن خلق گردید که هر دو به دردهای فراگیر و مشترک نوع بشر می پردازند.